CT-scan, kanker, uitzaaiingen in rug en bekken, onbehandelbaar en ongeneeslijk, primaire tumor niet te vinden.
Mijn schoonvader (72 jaar) ging op advies van ons (dochter en schoonzoon) op 3 september 2010 naar de huisarts met pijnklachten in de onderrug. Meteen werden er rontgenfoto’s gemaakt. Een week later kreeg hij de 1e uitslag van de oncoloog in Venlo. Uit het niets en geheel onverwachts en onvoorbereid , in het bijzijn van zijn vrouw en dochter, kreeg hij meteen zijn doodvonnis. Op de foto’s waren verschillende zwarte vlekjes te zien in de onderrug en bekken, wat duidde op uitzaaiingen van kanker, volgens deze oncoloog. De wereld stortte in, groot verdriet en paniek maakte ons meester. Vooral toen gezegd werd dat deze uitzaaiingen onbehandelbaar en ongeneeslijk waren.
Op 15 september 2010 kregen we ook de uitslag van de CT-scan. Ze konden geen primaire tumor vinden, maar de uitzaaiingen waren duidelijk aanwezig.
Toen kreeg mijn schoonvader een ongelofelijk plan van aanpak van deze oncoloog voorgeschoteld. “Meneer, we laten alles 3 maanden met rust, dan kan de tumor groeien en weten we waar de uitzaaiingen vandaan komen. Tezijnertijd kunnen we dan ook een botpunctie doen omdat de zwarte vlekjes nog te klein waren voor een punktie. Vol ongeloof, gefrustreerd en boos probeerden we mijn schoonvader om te praten voor een second opinion. Maar dat wou hij absoluut niet. Deze generatie brengt een absoluut geloof en vertrouwen met zich mee voor de medici.
Maar was moest hij anders? Nou, we hebben meteen een goed medium ingeschakeld. Ze zag dat het inderdaad niet goed was. Ze gaf mijn vader verschillende tips, zoals veel wandelen in de natuur, ademhalingsoefeningen, voedingstips en een bezoek aan hetAuror Scalar Technology Veldhoven. Dat was een schot in de roos bleek later.
De 1e keer dat ik daar kwam met mijn schoonvader verwelkomde ons een zeer vriendelijke en goedlachse Jacob. Hij hoorde ons verhaal aan en liet ons in zijn grote huiskamer zitten met die vitaliserende straling. Een positieve frequentie hing daar en dat voelde je ook. Een serene en diepgaande ontspanning maakte meester over ons. Ondertussen hebben we ook vele open gesprekken gevoerd met mede-lotgenoten daar. Ieder een ander verhaal of een andere ziekte, maar met de bevestiging dat het sinds hun komst aldaar steeds beter en positiever met hun gaat.
Zelfs mensen die er al jaren komen en volgens de medici al lang overleden hadden moeten zijn, vertellen goedlachs hun opmerkelijke omkentering. Betere betrouwbare referenties konden we niet krijgen.
Mijn schoonvader die alles wou aanpakken om te overleven en de geboekte familie-wintersport in 2011 absoluut niet wou missen, besloot om 2x per week naar Veldhoven te gaan met mij. Na enkele bezoekjes ging de pijn in zijn onderrug weg en zag ik mijn schoonvader veranderen van een verbitterde man, in een man met geloof en kracht in zijn eigen genezingsproces.
Na 2 maanden werd er een MRI-scan gemaakt, waarop nog steeds geen tumor te zien was. De oncoloog wist het nog steeds niet, maar de vlekjes van de uitzaaiingen werden niet groter. Positiever dus. Uiteindelijk na 3 maanden kwam de punctie en na onderzoek bleek het dood botweefsel te zijn, tot opluchting van ons allemaal. Luidde eerst de 1e diagnose dat het ongeneeslijk was en onbehandelbaar, nu volstaat een halfjaarlijkse controle. Dus we gaan opgelucht en dankbaar op wintersport. Wij willen Jacob vanuit diep uit ons hart bedanken voor de geweldige positieve injectie. In tegenstelling tot de medici (die het vaak ook niet weten) gaf Jacob ons het allerbelangrijkste nml. HOOP en VERTROUWEN.
Ook al wordt Jacob soms op het internet zeer onterecht als een kwakzalver benaamd, kan ik iedereen deze therapie van harte aanbevelen.
Jacob, dankzij jou hebben we een positievere (schoon)vader gekregen.
Bedankt !
F. J
Venray