Lieve Jacob

Het is al weer een poosje geleden dat we met mama voor behandeling wekelijks bij je kwamen. Met dit briefje wil ik je graag laten weten dankbaar te zijn voor de behandeling die je aan mama hebt gegeven. Ik ben er van overtuigd dat die bijgedragen heeft aan een langer leven met veel kwaliteit.

Na het operatief weg laten halen van een grote hersentumor, op 25 juli 2004, hebben we besloten haar hoofd niet te laten bestralen vanwege haar enorme angst daarvoor. Via een vriendin zijn we bij jou terechtgekomen en vanaf november 2004 tot 15 oktober 2005 was mama wekelijks bij je onder behandeling. Veel langer dan een jaar, tot eind september 2005, is zij totaal zonder klachten geweest. Dat was een heel waardevolle periode met veel mijlpalen, energie en positiviteit.

Volgens de artsen was haar levensverwachting drie maanden tot een half jaar. Zij kregen ongelijk! Eind oktober trouwde onze zoon en dat was een geweldige dag! Mama heeft de hele dag kunnen meemaken en ze heeft zelfs nog gedanst! Het was feest en het was genieten. Kort na het feest ging mama achteruit en binnen een mum van tijd zat ze in een rolstoel. We hebben toen ook niet meer aan “gezondheid” gedaan. Dus geen behandelingen meer. Ze wilde ook niet meer echt weg uit haar mooie kamer in het verpleeghuis, haar vertrouwde plekje met haar eigen spulletjes en meubeltjes. Wel hebben we veel plezier gemaakt, visite ontvangen, lekker gegeten, mooie muziek gespeeld en gelukkig voelde ze zich al die tijd NIET ZIEK.

Gelukkig en zonder zorgen heeft ze genoten van elke dag. De dexamethason, insuline en andere medicijnen zorgden voor een wankel evenwicht. Een dieet was niet te realiseren want door de medicijnen en haar toestand wilde ze de hele dag eten, liefst zoetigheid en hoe ze het presteerde, ze wist precies hoe ze het moest bemachtigen! Dat gaf desondanks de zorgelijke hoge suikerspiegel en haar enorme gewichtstoename nog wel eens grappige situaties. Genieten was het als het haar weer eens lukte om iets te scoren. Toch is ze echt niet ziek geweest Jacob echt niet. Mama is in haar slaap heel zachtjes overleden.

Pijn en dus pijnstillers of morfine heeft ze nooit gehad. Haar lichaam hield er gewoon mee op. Maar dat was niet een paar maanden na de diagnose, maar TWEE JAAR daarna! En dat waren ook nog eens, ondanks deze nare ziekte, twee leuke, onbezorgde en gelukkige jaren ZONDER LIJDENSWEG. Nooit heeft mama beseft dat ze ziek was. Niemand heeft ooit begrepen hoe het kon dat mama nog zó lang en ook nog zonder noemenswaardige klachten heeft kunnen leven.

Jacob nogmaals heel erg bedankt voor al die behandelingen en de begeleiding die je daarbij gaf. Nog altijd prijs ik jullie behandeling bij anderen aan, omdat ik gezien heb dat het werkt!

Veel liefs en tot ziens, E. B te l